O ΚΥΒΙΣΜΟΣ

Είναι αρκετά δύσκολο να ορίσουμε τόν Κυβισμό μ’ έναν γενικό τρόπο, καθώς είναι πράγματι πολυσύνθετος και δεν αποκλείει αντιφάσεις και παραδοξολογίες.

Ο Κυβισμός δεν έπαψε να εξελίσσεται. Και χωρίς να υιοθετήσουμε τη λεπτομερειακή ταξινόμηση του Απολλιναίρ για παράδειγμα, που τον υποδιαιρεί σε τέσσερις περιόδους, θα διακρίνουμε εντούτοις μετά τον Κυβισμό του Σεζάν των πρώτων χρόνων, δύο μεγάλες περιόδους: τον Αναλυτικό Κυβισμό και τον Συνθετικό Κυβισμό, που θα ορίσουμε στο Κεφάλαιο III, όταν θα αναφερθούμε στο ιστορικό του κινήματος. Την  ιστορική διαδρομή του κινήματος και τους δημιουργούς του θα τα μελετήσουμε στο Κεφάλαιο IV. Θα προσπαθήσουμε πάντως εδώ να επισημάνουμε μια αισθητική. Όμως οι αρχές της θα βρίσκουν εφαρμογή πότε στη μία και πότε στην άλλη απ’ αυτές τις περιόδους. Το ίδιο θα συμβαίνει κι όταν θα μιλάμε για τεχνικά προβλήματα. Ας προσθέσουμε τέλος, ότι κάθε ζωγράφος έχει ένα προσωπικό τρόπο αντίληψης και ερμηνείας του Κυβισμού, σύμφωνα με την ιδιοσυγκρασία του.
Ο Κυβισμός -που γεννήθηκε μεταξύ 1907 και 1908- αποτελεί μια επανάσταση στον τρόπο με τον όποιον βλέπουμε, ή μάλλον στον τρόπο με τον όποιον αντιλαμβανόμαστε.

Θα μπορούσαμε να πούμε ότι οι κυβιστές ζωγράφοι δεν βλέπουν πια με τα μάτια τους, κατά τον παραδοσιακό, δηλαδή, τρόπο. Εξάλλου δεν ενδιαφέρονται γι’ αυτά που τους προσφέρει η φύση. Κι αυτό επειδή βλέπουν “με το πνεύμα”, σύμφωνα με την αντίληψη που έχουν για το αντικείμενο ή για το πρόσωπο που αναπαριστούν. Δεν αποδίδουν πια την εξωτερική εμφάνιση, αλλά αναπαριστούν την ουσία, αυτό που ξέρουν ότι υπάρχει. Αυτό οδηγεί σε μια εποχή κοσμογονίας στη ζωγραφική τέχνη, σε μια χωρίς προηγούμενο ρήξη, όσον άφορα την άποψη για τόν κόσμο, που είχε κληροδοτηθεί από την Αναγέννηση. (Από την έκδοση)